HEEMSKERK (16 jan. 2011) – Het zal je maar gebeuren. Je rijdt samen met je moeder in een van je mooiste klassieker, in dit geval een Simca 1308GT. Je bent een eindje op weg en plots zie je een soort vluchtheuvel voor je opdoemen. Ineens is het knal!
Het overkwam ons gewaardeerde GCCC-lid Hans, woonachtig in het Friese Witmarsum. ‘Pas even later realiseerde ik me dat ik tegen een boom was aangereden’, vertelt Hans ons via e-mail. ‘Gelukkig leven mijn moeder en ik nog. Dat is het belangrijkste. Ik mankeer fysiek niks en mijn moeder heeft alleen een borstbeentje gebroken. In de 25 jaar dat ik nu schadevrij rij heb ik dit nog nooit meegemaakt en hoop het ook nooit weer mee te maken.’
Vertel Hans, wat is er gebeurd?
‘Op zondagavond 16 januari 2011 rond 20.00 uur bracht ik mijn moeder weer naar het verzorgingshuis in Heemskerk. Daar is ze sinds november 2010 opgenomen vanwege een gebroken pols. Ik had die dag mijn grijze Simca 1309 naar Castricum gebracht om die om te wisselen met de blauwe Simca 1308 die bij mijn moeder in de garage stond. Het was mooi weer en de auto’s mochten wel weer eens rijden. De blauwe Simca had ik volgepakt met spullen en ook op de achterbank een spatbord. Daardoor pastte de koelbox er niet goed op. Ik dacht nog, als ik mijn moeder heb afgezet bij het verzorgingstehuis dan zet ik de koelbox wel op de vloer vooraan. Maar nee, het verliep anders.’
Bel 112!
Hans reed in een flauwe bocht, waardoor de koelbox met een klap omviel. ‘Ik keek daardoor in een reflex even links over mijn schouder. Een volgend moment zie ik een soort vluchtheuvel voor me opdoemen en is het knal.’
‘Pas even later realiseerde ik me dat ik tegen een boom was aangereden. Gelukkig had ik al vaart geminderd omdat er een rotonde in zicht was en reed ik (volgens de politie) ongeveer 30 km/uur. Ik kon nog uitstappen en een aankomende auto maande ik tot stoppen. Bel 112 riep ik.’
Daarna liep Hans naar zijn moeder toe die riep dat ze vast zat. ‘Ik trok het rechter portier open dat wel moeilijk ging en hielp haar uit de gordels. Even later kwam de ambulance er al aan. Voor mijn gevoel binnen 3 minuten. En dan start het verdere circus met een brandweerwagen, politieauto’s en even later een bergingsbedrijf.’
Veel schade
Hans zag al aan de auto dat het goed mis was. Bij de rechterkoplamp was de boom naar binnen gekomen en de motorkap was geknikt. ‘Er ging heel veel door mij heen. Eerst mijn moeder, die werd op een brancard in de ziekenauto gebracht. Omdat mijn mobieltje leeg was kon ik niet bellen. De nummers stonden op de SIM-kaart die ik in de politieauto in een ander toestel kon zetten. Toen kon ik pas Stefan bellen. Even later mee in de ambulance. Mijn moeder werd grondig aan diverse monitoren gelegd en kreeg ook een infuus. Uiteindelijk moest ze een nachtje op de hartbewaking liggen, omdat elders geen plaats was. Gelukkig kon ik een paar mensen van de kerk bereiken die mij hebben opgehaald. Zij haalden ook kleding uit het verzorgingstehuis op voor mijn moeder. De volgende dag mochten we haar al weer ophalen en haar naar het verzorgingstehuis terug brengen.’
Bloed, zweet en tranen
De politie bracht later op de ongeluksavond een kaartje van het bergingsbedrijf. De agent zei dat mijn Simca er nog mooi uit zag zijn leeftijd. Hans: ‘Tja, ik vertelde de agent dat er 10 jaar bloed, zweet en tranen in zaten en ook navenant zoveel kosten. Toen begreep hij wel dat dit een groot verlies is.’
Wrak
Hans belde het bergingsbedrijf later in het ziekenhuis en toen vroegen ze waar de auto heen moest. ‘Tja wat een vraag. Geen idee. De auto rolde niet meer. Naar Witmarsum zei ik , naar mijn huis. In de nacht bedacht ik me en wilde dat wrak niet iedere dag in beeld.’ Hans vroeg garage Terpstra in Sexbierum of hij daar een tijdje mocht staan en dat was goed. ‘De volgende dag belde ik vanuit Castricum het bergingsbedrijf op om te vragen of het wrak naar Terpstra kon worden gesleept, maar ze zeiden dat de auto al voor de deur stond in Witmarsum. Goh, wat een snelle actie. Soms kunnen instanties iets te snel in actie komen. Toen maar even de buurvrouw gebeld. Nou de hele straat wist het al. De auto stond pontificaal met de schade en scherpe punten naar de straat toe. Wat een afgang. Die moest zo snel mogelijk weg. Toen heb ik garage Terpstra weer gebeld en die zouden de auto meteen die middag wegslepen.’
Nieuwe droom
Toen Hans in 1997 lid werd van de Simcaclub had hij een droom om ooit een blauwe Simca 1308GT te hebben en te rijden. ‘Net zoals ik er vroeger in mijn jeugd eentje had gereden. Diverse Simca’s kwamen voorbij maar niet die blauwe. Tot ik er met vriend Henk er in 1998 eentje vond in Harlingen, maar die was erg verroest. Daar ben ik wel flink aan begonnen maar zag halverwege het project dat het geen haalbare kaart meer was. Daardoor heb ik veel leergeld betaald.’
In 2000 vond Hans er eentje in Montreuil in Frankrijk. ‘Die heb ik met behulp van vriend Martin naar Nederland gehaald. Die heb ik sinds die tijd helemaal gerestaureerd en in 2006 laten spuiten. Er zat een klein vermogen in en veel uren. In 2008 werd de auto onze huwelijksauto. En in 2010 zijn we nog naar het internationale Simcameeting in Bastogne geweest met deze mooie auto. De auto reed erg fijn. Je denkt dan er nog jaren plezier van te kunnen hebben, maar op een of andere manier is me dat niet gegund.’
Je kunt je voorstellen dat Hans teleurgesteld is, maar hij ziet ook een zonnige kant. ‘De blauwe Simca 1308GT is nu helaas weer een toekomstdroom geworden. Het kan toch zo leuk zijn om dromen te houden. Stel dat al je dromen uitkwamen? Dan wordt het leven misschien een sleur.’
Net na de crash
‘Ik vertel dit verhaal nu net na de crash, ook om het van me af te schrijven en er vrede mee te krijgen. Ik heb natuurlijk een stevig potje gejankt, zat te shaken en voel me zeker nu nog niet geheel de oude. Maar dat gaat wel weer over. Het moet slijten en dat kost tijd. Belangrijkste is dat mijn moeder en ik er relatief goed vanaf gekomen zijn.’
Dank Hans voor je openhartige verhaal en heel veel sterkte in deze moeilijke periode. Ook bijzonder veel beterschap gewenst voor je moeder!
(De webredactie, ook namens het bestuur van de GCCC)